အကုသိုလ္၊ သစ္ပင္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈ

မနက္ေစာေစာ ေကာ္ဖီ ေသာက္ရင္းနဲ႕ ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသုိလ္ စာရင္းေလးကုိ ျပန္ဖတ္ရင္း၊
ျပန္ေတြးျဖစ္ရင္းနဲ႕ စိတ္က အလုိလုိ ၾကည္ႏူး လာပါတယ္။
သိပ္မ်ားမ်ား စားစားၾကီး မဟုတ္ခဲ့ေပမယ့္ တခ်ဳိ႕ကုသုိလ္ေလး ေတြကုိေတာ့
ဒီေန႕အထိ သတိတရ ရွိေနတုန္းပါ။ ဥပမာ - အသက္(၅၀)ေက်ာ္ အသား မည္းမည္း
အမ်ဳိးသမီးၾကီး တစ္ေယာက္ ေခါင္းေပၚက မုန္႕ဗန္းၾကီး ေမွာက္က် သြားလုိ႕
ငုိေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ ပါလာတဲ့ ေငြတခ်ဳိ႕ကုိ ထုတ္လွဴ ျဖစ္ခဲ့တာမ်ဳိးေလး ေတြပါ။
အဲဒီလုိ အျပဳအမူ ကုသုိလ္ေလးကုိ ျပန္ဖတ္မိတုိင္း၊ ျပန္ေတြး မိတုိင္း
ၾကည္ႏူးရျမဲပါ။ စာလုိ ေျပာရင္ေတာ့ အပရ ေစတနာေပါ့။

ကုသိုလ္ စာရင္းကုိ မွတ္တမ္းတင္ျဖစ္သလုိ ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ စာရင္းကုိလည္း
ဘယ္ညာပူးတဲြျပီး မွတ္တမ္းမ်ား တင္ႏုိင္ခဲ့ရင္ ဘယ္စာရင္းက အေလးသာသြားမလဲ၊
ကုသုိလ္ကလား၊ အကုသုိလ္ကလား၊ ပုထုဇဥ္ပီပီ အကုသုိလ္ေတြကုိ
အၾကိမ္ၾကိမ္ေတြးခဲ့၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေျပာခဲ့၊ အၾကိမ္ၾကိမ္ ျပဳခဲ့တာပါ။
သီးသန္႕မွတ္တမ္း မရွိခဲ့လုိ႕ အေရအတြက္ မသိရတာသာ ရွိမယ္။ ေတြးခဲ့၊ ေျပာခဲ့၊
ျပဳခဲ့မိတာေတြကေတာ့ မျမင္ရတဲ့ အေရအတြက္တစ္ခု အေနနဲ႕ တည္ရွိေနၾကမွာပါ။



အဲဒီ အေတြးေတြ ျဖစ္ရင္း အခုေျပာျပမယ့္ ၀တၳဳေလးက စဥ္းစားစရာအျဖစ္ ေပၚလာခဲ့တာပါ။

မဇၥိ်မေဒသ အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ ဥရုေ၀လလုိ႕ အမည္ရတဲ့ သဲေတာင္ၾကီး တစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။

အဲဒီ သဲေတာင္ၾကီး ျဖစ္ေပၚလာပုံ သမုိင္းေၾကာင္းက ဒီလုိပါ။

ျမတ္စြာဘုရား ပြင့္ေတာ္မမူမီ ကာလ အဲဒီ၀န္းက်င္ေဒသမွာ ရေသ့တစ္ေသာင္း ေနထုိင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
တစ္ပါးနဲ႕ တစ္ပါး ခ်စ္ခင္ရုိေသမႈ ရွိသလုိ၊ တစ္ပါးရဲ႕ စကားကုိလည္း တစ္ပါးက
ရုိေသ လုိက္နာ ေလ့ရွိပါတယ္။

တစ္ေန႕မွာ ရေသ့ တစ္ေသာင္းဟာ စည္းေ၀းပြဲတစ္ခု က်င္းပၾကပါတယ္။
သူတုိ႕ရဲ႕ စည္းေ၀းပြဲမွာ အဓိက အဆုိ တင္သြင္းမႈနဲ႕ ေထာက္ခံမႈ ကတိက၀တ္ ကေတာ့ ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ငါ့ရွင္ ရေသ့အေပါင္းတုိ႕၊ ကာယကံအျပစ္နဲ႕ ၀စီကံအျပစ္ ေတြကေတာ့ တစ္ပါးသူေတြ သိဖုိ႕သိပ္ထင္ရွားတယ္။
မေနာကံက်ေတာ့ တစ္ပါးသူသိဖုိ႕ မထင္ရွား ေတာ့ဘူး။
ဒါ့ေၾကာင့္ ရေသ့ တစ္ပါးပါးဟာ ကာမဂုဏ္နဲ႕ စပ္တဲ့ အၾကံ၊ ေဒါသနဲ႕ စပ္တဲ့
အၾကံ၊ သူတစ္ပါးကုိ ညွဥ္းဆဲ သတ္ျဖတ္လုိတဲ့ အၾကံ စတဲ့ အၾကံေတြကုိ
ၾကံမိခဲ့ရင္ ဘယ္သူမွ အျပစ္ေျပာမယ့္သူ၊ ဆုံးမမယ့္သူ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့
ကုိယ့္ ကုိယ္ကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ အျပစ္တင္ျပီး ဒဏ္ခတ္တဲ့ အေနနဲ႕ အကုသုိလ္
တစ္ခုခုကုိ ၾကံခဲ့၊ ေတြးခဲ့မိရင္ ျမစ္ဆိပ္က သဲကုိ ဖက္နဲ႕ယူျပီး ဒီေနရာမွာ
ပုံရမယ္။ ဒီအျပဳအမူဟာ ကုိယ့္အျပစ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ ဒဏ္ထမ္းျခင္း ျဖစ္တယ္။

ရေသ့ေတြဟာ သူတုိ႕ျပဳခဲ့တဲ့ ကတိက၀တ္အတုိင္း အကုသုိလ္ တစ္ခုခုကုိ ၾကံမိ၊ ေတြးမိတုိင္း
ျမစ္ဆိပ္ကေန သဲကုိ ဖက္ရြက္နဲ႕ သယ္ျပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာမွာ သြားျပီး
ပုံေလ့ရွိပါတယ္။ ကာလာေတြ ၾကာလာေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ ဥရုေ၀လလုိ႕ ေခၚတဲ့
ၾကီးမားတဲ့ သဲေတာင္ၾကီး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ရေသ့ေတြ စုပုံခဲ့တဲ့ သဲေတာင္ၾကီးဟာ ကာလၾကာၾကာ တစ္ခုအထိ တည္ရွိေနခဲ့မွာပါ။
လူသားေတြက အဲဒီသဲေတာင္ၾကီးကုိ ၾကည့္ျပီး ေတာ္ေတာ္ အကုသုိလ္မ်ားတဲ့
ရေသ့ေတြပါလားလုိ႕ ဘယ္သူမွ ကဲ့ရဲ႕မယ္ မထင္ပါဘူး။ မကဲ့ရဲ႕မယ့္ အျပင္
ဒီသဲေတာင္ၾကီးဟာ ရေသ့ေတြရဲ႕ ရုိးေျဖာင့္မႈ၊ မာယာသာေဌယ် ကင္းမႈ၊
လူသားပီသတဲ့ သတၱိရွိမႈ စတဲ့ သေကၤတ ျပယုဂ္ၾကီးပဲလုိ႕ ႏွလုံးသြင္းျပီး ဆထက္
ထမ္းပုိး တုိး၍တုိး၍သာ ၾကည္ညိဳ ျဖစ္ၾကမွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့
လူသားေတြဟာ ရုိးေျဖာင့္မႈကုိ ၾကည္ညဳိ တတ္တဲ့ သဘာ၀က အစဥ္အျမဲ
ရွိေနတတ္ၾကလုိ႕ပါ။

ဒီေခတ္မွာေကာ ရေသ့ေတြရဲ႕ အျပဳအမူကုိ အတုယူျဖစ္ရင္ ေကာင္းမလားလုိ႕ပါ။

တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ၊ ရေသ့ေတြလုိ ရန္ကုန္ျမစ္ထဲ၊ ေဒါပုံျမစ္ထဲက သဲေတြယူပုံလုိ႕ေတာ့
ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မလဲ၊ တုိက္တာ အေဆာက္အဦ ေတြက ေန႕စဥ္ေဆာက္ ေနၾကရတာဆုိေတာ့
သဲေတြက တုိက္တာ အေဆာက္အဦ ေတြအတြက္ အသုံးခ်ေနရတာကုိး။ ဒါဆုိ ဘာလုပ္ၾကရင္
ေကာင္းမလဲ၊ စဥ္းစားျဖစ္တာကေတာ့ သစ္ပင္စုိက္ၾကရင္ ေကာင္းမလား လုိ႕ပါ။

အကုသုိလ္ တစ္ခုခုကုိ ေတြးမိ၊ ေျပာမိ၊ ျပဳလုပ္မိတုိင္း သစ္ပင္ တစ္ပင္ပင္ စုိက္လုိက္ဖုိ႕ပါပဲေလ။
သစ္ပင္စုိက္ဖုိ႕ ေနရာတစ္ခုကုိေတာ့ သတ္မွတ္ထားၾကရမွာေပါ့။

ကာလၾကာလာတာနဲ႕အမွ် ေတာအုပ္ၾကီး တစ္ခုျဖစ္လာမွာပါ။
ဒါဆုိ သဘာ၀ ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းျပီးသားလည္း ျဖစ္၊ ရာသီဥတုကုိလည္း သာယာေစ၊
ပူအုိက္လွတဲ့ ရာသီဥတုကုိလည္း ကာကြယ္ႏုိင္၊ မုိးနည္း ေဒသဆုိတာလည္း ေလ်ာ့ပါး စသည္ျဖင့္ ေတြးမယ္ဆုိ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈေတြ အမ်ားၾကီးပါ။

ျပီးေတာ့ အဲဒီေတာအုပ္ၾကီးကုိ ဘယ္သူကမွ အကုသုိလ္ ေတာအုပ္ၾကီးလုိ႕ ေခၚမယ္ မထင္ပါဘူး။
ဒါလူသားေတြရဲ႕ ရုိးေျဖာင့္မႈ သေကၤတ ျပယုဂ္ၾကီးတစ္ခု အျဖစ္ပဲ သတ္မွတ္ၾကည္ညဳိ ေလးစားျဖစ္ၾကမွာပါ။

လူ႕သဘာ၀အရ ဘယ္သူမွ အကုသုိလ္နဲ႕ မကင္းၾကပါဘူး၊ အကုသုိလ္ကုိ ဖုံးကြယ္သူနဲ႕
ဖြင့္လွစ္ ေဖာ္ထုတ္ ျပ၀ံ့သူသာ ကြာသြားပါ လိမ့္မယ္။

ေနာက္ လူ႕သဘာ၀တစ္ခုက အကုသုိလ္ကုိ ဖုံးကြယ္သူကုိ စက္ဆုပ္ျပီး
ဖြင့္လွစ္ ေဖာ္ထုတ္ျပ၀ံ့သူကုိ ၾကည္ညိဳ ေလးစား တတ္ၾကတာပါ။
အဓိကကေတာ့ သစ္ပင္စုိက္ရဲတဲ့ သတၱိပါ။

အဲဒီေတာအုပ္ထဲမွာ အလႊာမ်ဳိးစုံ၊ နယ္ပယ္စုံက လူေတြရဲ႕ သစ္ပင္ေတြကုိ ေတြ႕ၾကရမွာပါ။

ေဟာဒါကေတာ့ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳရဲ႕ သစ္ပင္၊ ဒါကေတာ့ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)ရဲ႕ သစ္ပင္၊
ဒါက ဆရာ ဦး၀င္းျငိမ္းရဲ႕ သစ္ပင္၊ ဒါကေတာ့ ကုိဦးေဆြရဲ႕ သစ္ပင္၊
ဒီသစ္ပင္ လွလွကေလးကေတာ့ ဘယ္မင္းသမီးကေလးရဲ႕ သစ္ပင္၊ ဒီသစ္ပင္ၾကီးကေတာ့
ဘယ္စီးပြားေရး သမားၾကီး သစ္ပင္၊ ဒီသစ္ပင္ အျမင့္ၾကီးကေတာ့ ဘယ္အထူးကု
ဆရာ၀န္ၾကီး ရဲ႕ သစ္ပင္ စသည္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ကမၺည္းမွတ္တုိင္ ေတြနဲ႕
အလႊာမ်ဳိးစုံ နယ္ပယ္စုံက လူေတြရဲ႕ သစ္ပင္မ်ဳိးစုံကုိ ေတြ႕ၾကရမွာပါ။
ျပီးေတာ့ အဲဒီသစ္ပင္ေတြကုိ ၾကည့္ျပီး ၾ ကည္ညိဳမႈ သဒၶါတရား ေတြလည္း
ပြားျဖစ္ဦးမွာပါ။

တကယ္လုိ႕သာ အဲဒီ ေတာအုပ္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့ရင္ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း သစ္ပင္ သြားစုိက္ လုိက္ခ်င္ပါတယ္။
ဘယ္ ႏွစ္ပင္ေလာက္ စုိက္ျဖစ္မယ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ စုိက္ျဖစ္ဖုိ႕ကေတာ့ အေသအခ်ာပါ။
ေတာအုပ္ၾကီးသာ ျဖစ္လုိက္ပါေတာ့။

သစ္ပင္ သြားစုိက္ရင္းနဲ႕ အဲဒီ ေတာအုပ္ၾကီးထဲမွာပဲ ကုိယ့္ရဲ႕ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးကုိ သတိကပ္ျပီး ဘယ္လုိ စိတ္ကေလး ျဖစ္ေနသလဲ။ အဲဒီျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးက ဘယ္လုိ
သေဘာေလး ျဖစ္ေနတာလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဥပမာ - ေလာဘ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိရင္လဲ
ေလာဘေလးက ဘယ္လုိ သေဘာေလး ျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေလာဘရဲ႕ သေဘာေလးက ဘယ္လုိေလးလဲ
စသည္ျဖင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာဘ စိတ္ကေလးကုိ သတိကပ္ျပီး ေလာဘျဖစ္တယ္၊ ေလာဘ
ျဖစ္တယ္ဆုိုျပီး စိတ္ကုိ ရႈမွတ္တဲ့ စိတၱာ ႏုပႆနာေခၚတဲ့ သတိပဌာန္
တရားေလးလည္း ခႏၶာကုိယ္ တစ္ေႏြးစာေလာက္ ရႈမွတ္္ခဲ့ ခ်င္ပါတယ္။
ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိေတာ့ အဲဒီ ရႈမွတ္စဥ္ ကာလေလးမွာ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့
ဘ၀ေလးတစ္ခုခုကုိ တဒဂၤပဲျဖစ္ျဖစ္ ရလုိက္ခ်င္လုိ႔ပါ။

အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ)
Credit:  http://kyaw3.multiply.com (Kyaw Kyaw Thant Site)
--------------------------------------------------------------------------------------------

* အၾကင္သူသည္ တရားစကားကို ေဟာေျပာ၏။
   တရားစာကို ျဖန္႕ေ၀၏။
   ထိုသူသည္ အမတဒါန နိဗၺာန္အလွဴကို
   ေပးလွဴသည္မည္၏။*

အလွဴအားလုံးတို႔တြင္ တရားအလွဴသည္အျမတ္ဆုံးျဖစ္၏။
သံသရာ၀ယ္၊ ေဆြခ်င္းေက်းဇူး၊ ရွိခဲ႔ဘူး ကို၊ အထူးဆပ္ရန္၊ စိတ္အားသန္ျဖင့္၊ က်င့္ရန္မွန္စြ၊ ျမတ္ဓမၼကို၊ ေ၀ငွေပ၏။

ရိုေသေလးစားစြာျဖင့္ ဓမၼဒါန ျပဳအပ္ပါသည္။

၁၃၇၄ ခုႏွစ္ ေတာ္သလင္းလၦဳတ္ (၈) ရက္၊ တနလၤာေန႔